Osman Kutlu Yazılar

Neymiş “Affetmek büyüklük” müş. Hadi oradan! Neden büyüklük olsun? Büyüyecek bir şey varsa eğer o da hata yapanın egosudur. Yoksa affeden için herhangi bir büyüklük söz konusu olmaz. Aksine affedeni küçültür. Çizgisini bozar, yapılanı kabul etmiş olur, onuru zedelenir, gururu kırılır. Bakınız, insanın bilinçaltı farklı çalışır. Bilinçaltımızda bizi biz yapan değerler vardır. Elimizle tutamadığımız ama bizi el üstünde tutulur yapan değerler vardır. Ve bunlar bir zincirin halkaları gibi birbirine bağlıdır. Bir tanesi zarar görür, kırılırsa bütün zincir dağılır. Diğer taraftan insanlar en iyi yaşayarak anlar, kavrar, öğrenir. Hem de öyle güzel anlar ve öğrenir ki yoğurdu üfleyerek yemeye başlar. Bizler doğanın bir parçasıyız. Doğada bütün canlılar yaşayarak öğrenir. Bütün hayvan eğitimleri yaşatarak gerçekleştirilir. Doğada bütün canlılar sürekli bir değişim içindedir. Bu değişim de gelişimi getirir.…

Hayat insanın önüne hep güzel şeyler koyar, onu kendimiz kötüleştiririz. Çünkü egolarımız ve gereksiz merakımız bizi yanlışa götürür. Bir bilgisayar korsanının sloganında gördüğüm ifadeyi çok severim: Hayat basittir, onu zorlaştıran bizleriz. Gerçekten de öyledir. Hayatın önümüze getirdiği güzellikleri görüp yaşamak yerine kendi egolarımızın, isteklerimizin, meraklarımızın peşinde koşmaktan ömrümüzü tüketiriz. İnsan sosyal bir varlıktır. Çevremizde sevdiğimiz ve sevmediğimiz insanlar vardır. İşte bu sosyal yapı içindeki sevdiğimiz ve sevmediğimiz insanlar bizim hayatımızın güzelliklerle dolu akışına karşı kendi kendimizi sıkıntılara sokmamıza vesile olurlar. Ve hemen her zaman da bu etkilerinden haberleri olmaz. Özellikle gıybet, dedikodu dediğimiz aktarımlar içinde en çok konuşulan konu çevremizdeki bu sevdiğimiz ve sevmediğimiz insanlardır. Sevdiklerimizi övmeye, sevmediklerimizi yermeye çalışırız. Çoğu zaman da başkasının bizim de sevmediğimiz biri hakkında söylediği gerçek dışı ithamları biraz da…